"ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ", 14-15/04/2008
Πριν από 16 χρόνια
Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006
Το μέλλον του Ελληνικού Πανεπιστημίου
Για όσους ενδιαφέρονται δίνω στη δημοσιότητα το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της ομιλίας μου στην πρόσφατη ημερίδα του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ) γύρω από το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
57 σχόλια:
Νομίζω οτι θα συμφωνήσω υπο όρους.
Ναι στην χειραφέτηση και αυτοδιάθεση των πανεπιστημίου αλλά:
με τι είδους έλεγχο; απο ποιον;
τι είδους χρηματοδότηση,κρατική,ιδιωτική, μικτή;
με τι κριτήρια;
ακόμη και με την ποσοστιαία επι του αεπ χρηματοδότηση προκύπτουν ερωτηματικά περί της αξιολόγησης που φυσικά θα είναι απαραίτητη
πως θα ξεφύγουν τα πανεπιστήμια απο τη μέγγενη της κρατικής χρηματοδότησης-ελέγχου;
μήπως έτσι φτάσουμε στην "αμερικανοποίηση" (χωρίς να την αφορίζω)
περιμένω τον προβληματισμό σας
(μου προξενεί ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση η εμμονή ορισμένων πανεπιστημιακών στη μη αξιολόγηση)
http://www.evenizelos.gr/index.php?page=speeches_details&id=681&category_id=2
Η οργάνωση, ανάπτυξη και διαχείριση του ελληνικού πανεπιστημίου σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης είναιμια υπόθεση προφανώς καθυστερημένη και σαφώς εξαιρετικά δύσκολη. Στην ερώτηση "τι είδους πανεπιστήμιο θέλουμε;" η απάντηση δεν μπορεί, δυστυχώς, να είναι άλλη από "το πανεπιστήμιο που χρειαζόμαστε", σε μια εντελώς ρεαλιστική προσέγγιση, που με τη σειρά της είναι μονόδρομος ως προοπτική.
Θέματα χρηματοδότησης, αυτονομίας, διοίκησης, οργάνωσης κ.λ.π. έπονται ως προβληματισμοί και απαντήσεις, ειδικά σε μια περίοδο που προσφέρει δεκάδες δοκιμασμένες λύσεις.
Υ.Γ. 1. Στη συζήτηση αυτή τις μικρότερες δυνατές υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει ο σημερινός επίσημος κομματικός λόγος, καθώς και σε υστέρηση βρίσκεται απέναντι στις ανάγκες της κοινωνίας και δύσκολα πείθει ακόμη και αυτούς που τον εκφέρουν.
Υ.Γ. 2. Η ιδέα της δημόσιας συζήτησης θεμάτων σημαντικών για αυτή έστω την ελληνική κοινωνία με πρωτοβουλία κομματικών στελεχών πρώτης γραμμής που αρνούνται να αποποιηθούν την πολιτική τους αυτονομία προκαλεί και εξιτάρει και με την έννοια αυτή είναι πάντα καλοδεχούμενη. Ακόμη και εάν μετά από λίγο καιρό εξαφανιστεί στη δίνη ενός ακόμη άχαρου προεκλογικού αγώνα.
"Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες
τότε και μόνο όταν είναι εφικτές
μα σαν δεν έχεις κότσια να τις εφαρμόσεις
ασ΄τες καλύτερα,καθόλου μην τις λες."
Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Η συνέλευση των ποντικών
Μέσα στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης πρέπει να γίνει οργάνωση, ανάπτυξη και διαχείριση του ελληνικού πανεπιστημίου, με τις όποιες διαφοροποιήσεις,αρνήσεις ενδεχομένως της απολυτότητάς της.
Δεκτή προς συζήτηση κάθε πρόταση που θα είναι μακριά απο την Αλβανοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης
κ. Βενιζέλο,
χαίρομαι γιατί με την τοποθέτησή σας θέτετε τα προβλήματα (πολλά απ' αυτά βέβαια ήδη γνωστά) του Ελ. Πανεπιστημίου. Μεταξύ των άλλων να επισημάνω ότι για σας αποτελεί πρόβλημα η "αποσύνδεση των πανεπιστημίων από την αγορά εργασίας" (ποιός θα κάνει τη σύνδεση όμως, κι αν αυτό γίνει δε θα σημάνει το κλείσιμο πολλών σχολών;), και η "κακώς εννοούμενη κομματικοποίηση" που την έχουμε δει σε όλες της τις εκφράσεις τελευταία (συμπεραίνω πως συμφωνείτε επομένως με την πρόταση Βερέμη για εκλογή των πρυτανικών αρχών απ' ευθείας απ' τους φοιτητές)
Από την άλλη πλευρά ο κ. Ανδριανόπουλος σε άρθρο του στην Ημερησία 24/6/2006 (εδώ: http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4667&subid=2&pubid=242612)
αναφέρει πως οι περισσότεροι πρυτάνεις είναι εκλεγμένοι με κομματικά κριτήρια και σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία όπως είναι καταγεγραμμένη στο Web Of Science έχουν ελάχιστη αναγνωρισιμότητα ως επιστήμονες. Άρα ο λόγος που αντιδρούν είναι για να μην φανεί η ανεπάρκειά τους με την αξιολόγηση.
Επομένως το ερώτημά μου είναι: Μ' αυτούς θα γίνει ο διάλογος για το μέλλον του Ελληνικού Πανεπιστημίου;
Μήπως το πρόβλημα τελικά δεν είναι η έλλειψη χειραφέτησης αλλά η επιστημονική ανεπάρκεια των ηγετών του πανεπιστημίου;
Δύο σχόλια για τα δημόσια πανεπιστήμια, που είναι και το μείζον θέμα:
1. Ασφαλώς πολλά μπορούν να γίνουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο και χωρίς την αναθεώρηση του Α. 16. Αλλά η αναθεώρηση μπορεί να διευκολύνει σημαντικά την αναβάθμιση του. Και φυσικά το καθεστώς ΝΠΙΔ από μόνο του δεν εγγυάται αποτελεσματική λειτουργία και χρηστή διαχείριση. Αλλά βοηθάει.
2. (Αυτό σχετίζεται και με το αμέσως προηγούμενο σχόλιο) Προτείνετε την χειραφέτηση των πανεπιστημίων και την ανάθεση της πρωτοβουλίας των μεταρρυθμίσεων στους πανεπιστημιακούς. Όμως, τι συσχετισμός δυνάμεων υπάρχει αυτή τη στιγμή στα πανεπιστήμια; Τι ποσοστό πανεπιστημιακών τηρεί την ακαδημαϊκή δεοντολογία και προωθεί την αξιοκρατία; Πόσο πιθανόν είναι μιά κοινωνική ομάδα να παραιτηθεί αυτοβούλως από τα προνόμια της για το καλό του κοινωνικού συνόλου; Ελάχιστα πιθανό. Για αυτό το να «ρίχνει κανείς το μπαλάκι» στους πανεπιστημιακούς είναι αποποίηση ευθύνης. Ασφαλώς πρέπει να ακουστεί η γνώμη τους. Αλλά η πολιτική ηγεσία έχει την υποχρέωση να ΗΓΗΘΕΙ. Αυτή έχει την υποχρέωση να προασπίσει τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και του φορολογούμενου πολίτη.
test
Θα ήθελα να κάνω μια διευκρίνιση στο σημείο αυτό χωρίς να συμφωνώ ή να διαφωνώ με κάποιον συγκεκριμένα. Απλώς βρίσκω κενό νοήματος τον όρο "αμερικανοποίηση".
Δεν υπάρχει αμερικανικό μοντέλο στην ανώτατη εκπαίδευση επειδή μοντέλο σημαίνει κάτι που μπορεί να επαναληφθεί και η κλίμακα όπως και τα ιστορικά, διοικητικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά των ΗΠΑ αποκλείουν εξ ορισμού οποιαδήποτε επανάληψη σε άλλο γεωγραφικό context.
Ας μου επιτραπεί όμως να υπερασπιστώ τη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση στις ΗΠΑ χωρίς την οποία το Αμερικάνικο (Εκπαιδευτικό) Όνειρο θα ήταν ανύπαρκτο!
Ακούγεται πολύ συχνά από Ευρωπαίους με υπερβάλλοντα ζήλο πως "τα πανεπιστήμια στην Αμερική είναι ιδιωτικά και γι αυτό έχουν προκόψει οι άνθρωποι " ή πως "τα καλύτερα πανεπιστήμια στην Αμερική είναι ιδιωτικά."
Τα στοιχεία:
Ανάμεσα στα δέκα καλύτερα πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών έχουμε εφτά ιδιωτικά (εντός παρενθέσεων ο φοιτητικός πληθυσμός)
ΜIT (10,000), Harvard (20,000), Yale (11,000), Princeton (4,600), Columbia (22,000), Stanford (14,000) Caltech (2,100)
και τρία δημόσια Πανεπιστήμια
UC Berkeley (35,000), UCLA (32,000) University of Michigan, Ann Arbor (32,000)
Αν κάνουμε την πρόσθεση, στα τοπ 10 πανεπιστήμια των ΗΠΑ, 55% των φοιτητών φοιτούν σε δημόσια πολιτειακά πανεπιστήμια και 45% σε ιδιωτικά. Το "αμερικανικό μοντέλλο" ή όπως αλλοιώς μας αρέσει να το λέμε, είναι πολύ πιο σύνθετο τελικά από όσο το βλέπουμε από αυτή τη μεριά του Ατλαντικού.
Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
Σε σας διαβάζουμε σωστές θεωρητικές προσεγγίσεις και στο www.press-gr.blogspot.com φοβερές δημοσιογραφικές αποκαλύψεις.
Χρησιμοποίησα τον αμερικανοποιίηση μόνο ως προς την δυνατότητα ίσων ευκαιριών προς όλους τους πολίτες και οχι ως την αξιολόγησή τους (ανύπαρκτη στα Ελληνικά).
Ευχαριστώ
@δημήτρησ
Ως προς το δικαίωμα στην εκπαίδευση συμφωνούμε απόλυτα - στις ΗΠΑ όχι μόνον δίνονται ευκαιρίες σε όλους αλλά και περισσότερες από μία φορές π.χ. μέσα από το σύστημα των Community Colleges (κάτι που θα είχε πολύ νόημα να το σκεφτούμε για την Ελλάδα) από όπου μπορεί ένας φοιτητής να μεταπηδήσει σε πολιτειακό πανεπιστήμιο και φυσικά μέσα από το σύστημα των μεταφερομένων university credits γενικότερα (κάτι που μόλις τώρα έχουμε αρχίσει να το σκεφτόμαστε για την Ευρώπη).
Εκεί όπου έχει δημιουργηθεί μια λανθασμένη εντύπωση στους Ευρωπαίους είναι το ποια πανεπιστήμια κατοχυρώνουν έμπρακτα το δικαίωμα στην εκπαίδευση που προαναφέραμε. Ο πέντε αστέρων+ φοιτητής θα βρει πιθανότα μια θέση σε κάποιο από τα 7 ιδιωτικά πανεπιστήμια που ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιό μου, με δεδομένη την υποτροφία από το πανεπιστήμιο. Ο τριών αστέρων φοιτητής όμως, από το inner city του Detroit θα γίνει δεκτός στο University of Michigan (ένα εντυπωσιακό πανεπιστήμιο σε εκπαιδευτική φιλοσοφία και επίπεδο σπουδών), το οποίο έχει καταφέρει να αναπτύξει ένα αποτελεσματικό εκπαιδευτικό μηχανισμό "ένταξης" έτσι ώστε να δίνει θέσεις και ευκαιρίες στους φοιτητές/κατοίκους της πολιτείας, για να εξελιχθούν ενδεχομένως κάποιοι από αυτους σε επιστήμονες πέντε αστέρων - ενώ μέσα στο ίδιο institution "τρέχουν" μεταπτυχιακά τμήματα και έρευνα στο επίπεδο του Harvard.
@ evenizelos Ιδού η πρόκληση!
Καλησπέρα και απο μένα ,
συμφωνώ με την ομιλία σας .
Θεωρώ το ζήτημα του Αρθρου 16 πλήρως αποπροσανατολιστικο απο τα ήδη υπάρχοντα καυτά προβλήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης .Θεωρώ δε , ( Αν και δεν ανήκω στους οπαδούς της συνωμοσιολογίας ) ότι χρησιμοποιείται το ζήτημα της αναθεώρησης του άρθρου 16 ως πρόσχημα για την μη ενασχόληση τους με πιο σημαντικά προβλήματα που ταλανίζουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας μας.
Η σημαντικότερη παθογένεια κ.βενιζέλο κατά την άποψη μου είναι η έλλειψη Κουλτούρας του Διαλόγου που υπάρχει σε όλες τις πτυχές της ελληνικής Κοινωνίας.
Με εκτίμηση ,
Χρήστος Λουτραδης
Έχω γνωρίσει τόσο από προσωπικές εμπειρίες όσο και μέσω εμπειριών που μεταφέρθηκαν σε μένα από φίλους μου τόσο τα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ
όσο και τα αγγλικά πανεπιστήμια.
Αυτό που έχω προσέξει είναι ότι οι προτάσεις που συνήθως πέφτουν στο τραπέζι από τους πολιτικούς (Βουλευτές, υπουργούς κλπ) προσεγγίζουν το πρόβλημα
μονόπλευρα για διάφορους λόγους όπως το οικονομικό και το πολιτικό κόστος. Προσπαθούν να λύσουν προβλήματα χωρίς να επενδύσουν ουσιαστικά.
Ανακαλύπτουν ότι η δημόσια εκπαίδευση πάσχει αλλά στα ουσιαστικά αίτια δεν αναφέρονται.
Το πρόβλημα δεν είναι η διάρκεια σπουδών του φοιτητή. Το ζητούμενο είναι να ασχολείται σοβαρά με τα μαθήματα που δηλώνει.
Μια πρόχειρη σκέψη θα ήταν η υποχρέωση του φοιτητή να περνάει το 50% των μαθημάτων που δηλώνει... Όμως να υπάρχει έλεγχος στη βαθμολόγιση.
Επιτροπή αναβαθμολόγισης, επιτροπή επανεξέτασης. Να μην είναι ο φοιτητής όμηρος του καθηγητή.
Πρόβλημα για τα πανεπιστήμια δεν είναι αν οι εισακτέοι γράφουν κάτω από το δέκα σε μια εξέταση αλλά το τι γνώσεις έχουν όσοι εξάγονται από αυτά.
Το ποσοστό αποτυχίας (ή βαθμών κάτω από τη βάση) αποδεικνύει την απότυχία του συστήματος εξέτασης όταν τα ίδια παιδιά έχουν βαθμολογηθεί πάνω από τη
βάση από το λύκειό τους στα ίδια μαθήματα.
Εφόσον πρέπει να υπάρχει τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια (μια και οι θέσεις είναι περιορισμένες σε σχέση με τον αριθμό των υποψηφίων φοιτητών) ας κρίνουν
τα ίδια τα πανεπιστήμια/ΤΕΙ πως θέλουν να τους εξετάζουν κι ας τους εξετάζουν τα ίδια.
Αυξάνεται ο αριθμός φοιτητών για να ικανοποιείται το λαϊκό αίσθημα όμως δεν αυξάνεται παράλληλα και ανάλογα η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων ώστε πραγματικά
να τους εκπαιδεύουν όπως ωφείλουν.
Ακούγεται συνέχεια η αξιολόγιση και προσωπικά είμαι υπέρ της. Όμως για ποια αξιολόγηση μιλάμε; Για την αξιολόγηση που λαμβάνει υπόψιν της όλες τις
παραμέτρους ή μόνο το αποτέλεσμα; Με ποια κονδύλια, σε ποιές αίθουσες, με ποιο κόστος ζωής, με ποιά βιβλία, με ποιό εργαστηριακό εξοπλισμό,
με ποιούς καθηγητές; Όταν τα περιφερειακά πανεπιστήμια/ΤΕΙ έχουν "Υπτάμενους" μόνιμους καθηγητές που βάζουν όλα τα μαθήματά τους σε δυό μέρες για να μην
απομακρύνονται πολλές μέρες από την Αθήνα... Όταν πολλά πανεπιστήμια/ΤΕΙ έχουν πολλούς εκτάκτους καθηγητές που ζούν στο έλεος της πρυτανικής αρχής
(ή των προϊσταμένων τμημάτων στα ΤΕΙ) για το αν θα ανανεωθεί η συμβασή τους... Όταν εισάγονται περισσότεροι σε αριθμό φοιτητές από το μέγιστο αριθμό που
μπορεί μια αίθουσα να φιλοξενήσει. Όταν ο σύλλογος φοιτητών αναγκάζεται την αρχή του ακαδημαϊκού έτους να δανείζει χαρτί στη σχολή για να βγούν οι
σημειώσεις φωτοτυπία γιατί δεν ήρθαν ακόμη τα χρήματα από το υπουργείο.
Ακόμα και ο καταμερισμός κονδυλίων ανάλογα με τις επιδόσεις ενός ιδρύματος μου φαίνεται τραγική επιλογή. Ένας γονέας πιο παιδί θα βοηθήσει περισσότερο;
Το υγειές ή το άρρωστο; Ένας δάσκαλος θα αφιερώσει περισσότερο χρόνο για να βοηθήσει το παιδί που υστερεί ώστε να ανταπεξέλθει όπως τα υπόλοιπα ή
θα χαϊδεύει τα αυτιά του άριστου μαθητή και θα ασχολείται αποκλειστικά μαζί του;
Το πρόβλημα όπως πολύ σωστά λέτε δεν είναι το σύνταγμα και το άρθρο 16. Το σύνταγμα άλλωστε προβλέπει τα ανώτατα ιδρύματα να είναι πλήρως αυτοδιοικούμενα
και υπό την εποπτεία του κράτους. Που είναι η αυτοδιοίκηση όταν όλες οι επιλογές τους αποφασίζονται από το κράτος. Όταν από τις προτάσεις για ίδρυση νέων
τμημάτων επιλέγονται αυτές που κάνουν όσοι έχουν καλύτερη πρόσβαση στο υπουργείο παιδείας; (υπάρχουν τμήματα που πήραν το παρατσούκλι πολλών μέσων)
Που είναι η διαφάνεια σε όλη τη λειτουργία των πανεπιστημίων/ΤΕΙ; Όταν προκυρήσσονται θέσεις "φωτογραφικές" για τους γνωστούς και φίλους της εκάστοτε
διοίκησης; Όταν η μια φοιτητική παράταξη "έχει" την εστία και η άλλη φοιτητική παράταξη "έχει" τη σίτιση... Όταν η συνδιοίκηση των ιδρυμάτων έγινε
ρουσφέτι...
Το πρόβλημα είναι κυρίως οικονομικό και πολιτικό. Το κράτος δεν αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις του ως θα όφειλε. Δεν εκταμιεύει αυτά που θα έπρεπε και δεν
τα βάζει με κατεστημένα... Στην αγγλία δεν είναι καλύτεροι από εμάς ούτε μαθαίνουν περισσότερα. Είναι όμως πιο οργανωμένοι (χμ... το "πιο" υπονοεί ότι εμείς
είμαστε οργανωμένοι οπότε το αποσύρω) Έχουν βιβλιοθήκες, εκμεταλεύονται τις νέες τεχνολογίες έχουν στο επίκεντρο το φοιτητή και τον βοηθάνε με όποιο τρόπο
μπορούνε να πάρει αυτά που μπορούν να του προσφέρουν.
Συγνώμη για το μέγεθος του μηνύματος...
Βαλέριο
Ενδιαφέρον ερώτημα είναι πως κατάφερε το ΠΑΣΟΚ κυβερνώντας 20 χρόνια, με πρωθυπουργούς καθηγητές πανεπιστημίου, να παραδώσει ένα πανεπιστήμιο που χρειάζεται ριζικές αλλαγές.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα κ. Βενιζέλο. Γνωρίζετε ότι λόγω του θεσμικού πλαισίου, υπάρχουν τμήματα (του ΑΠΘ) που ο νεώτερος δάσκαλος είναι πάνω απο 45 ετών; Εγκλωβισμένα αυτά τα τμήματα στο νόμο πλαίσιο που ήθελε να προωθηθούν οι βοηθοί (δίνοντάς τους άπειρο χρόνο να κάνουν διδακτορικό, ώστε να γίνουν λέκτορες) έχουν καταφέρει να στερηθούν πλήρως τις ηλικίες που θα μπορούσαν με την ορμή τους να αναζωογονήσουν το ξερό τοπίο.
Μερικές φορές δε χρειάζονται περισσότερα χρήματα. Απλή λογική χρειάζεται. Και αυτοκριτική. 20 χρόνια είναι πολλά για να εισπράτουμε αυτό το χάλι.
Με χαρά βλέπω την δυνατότητα να κάνουμε άμεσα διάλογο μαζίσας...
Ανήκω στους Πολίτες της Θεσσαλονίκης που παρακολουθώ από κοντά το έργο σας και χαίρομαι που είσθε τώρα ποιό κοντά μας...
Αφού συμφωνήσω με τα αίτια της κρίσης που περιγράφετε στην Ομιλία σας θέλω να τονίσω ορισμένες πτυχές που προέρχονται από την δική μου εμπειρία και επαφή με τους Επιστήμονες που παράγει το Ελληνικό Πανεπιστήμιο αφού ειμαι ένας απο αυτούς ...και σήμερα είμαι αποδέκτης και αξιολογητής των νέων Μηχανικών που αποφοιτουν από τα ελληνικά Πολυτεχνεία...
Το κυρίαρχο πρόβλημα των Ελληνικών Πανεπιστημίων είναι η "ανεξέλεγκτη" λειτουργία τους...τόσο στο Διοικητικό Επίπεδο όσο και το επιστημονικό....Δεν υπάρχουν σαφείς Κανονισμοί Λειτουργίας με καθήκοντα και υποχρεώσεις για όλους ..φοιτητές,κατώτερους, μεσαίους και ανώτερους Υπαλλήλους,διδακτικό προσωπικό,λέκτορες, επιμελητές,Καθηγητές, Πρυτάνεις...Κανείς δεν ελέγχεται με σαφή και αντικειμενικά κριτήρια για το έργο που παράγει και δεν λογοδοτεί σε κανέναν και δεν τιμωρείται από κανέναν...ούτε έχει συνέπειες για την κακή ή καλή παροχή υπηρεσιών του στο Πανεπιστήμιο...
Πρώτη απαίτηση επομένως για το Ελληνικό Δημόσιο
Πανεπιστήμιο είναι η αποτελεσματική Διοίκηση της Λειτουργίας του με στόχους και Πλ
άνα ενεργειών για όλους από τον κατώτερο μέχρι τον ανώτερο...από τον φοιτητή μέχρι τον Πρύτανη..Με στρατηγικό Σχέδιο για όλο το Πανεπιστήμιο συνδεδεμένο με το Σχέδιο Ανάπτυξης της Χώρας και της κάθε Περιφέρειας που ανήκει...
Η αξιολόγηση και η εποπτεία του έργου όλων πρέπει να γίνεται ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ μέσα στο Πανεπιστήμιο από την ίδια την Οργανωτική του Δομή κάθε εξάμηνο...Το πανεπιστήμιο πρέπει να υιοθετήσει τον εποπτικό έλεγχο σε οριζόντιο και κάθετο επίπεδο καθιερώνοντας σαφείς διαδικασίες λειτουργίας και περιγραφές καθηκόντων για όλους μέσω του Εσωτερικού του Κανονισμού λειτουργίας... και κάθε εξάμηνο θα γίνεται απολογισμός των επιτευγμάτων και δικαιολόγηση των αποκλίσεων μέσα στην ίδια την Οργανωτική του Δομή...ώστε να αποφασίζονται οι αναγκαίες διορθωτικές ενέργειες για την επίτευξη των στρατηγικών στόχων του Πανεπιστημίου...
Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο εξακολουθεί να βγάζει εξαίρετους Επιστήμονες χάρις στο άριστο Υλικό Σπουδαστών που δέχεται μέσα από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις...Τα αποτελέσματα όμως θα ήταν θεαματικά αν πετυχαίναμε να εκσυγχρονίσουμε την λειτουργία του και βοηθούσαμε τα άριστα μυαλά που εισέρχονται σε αυτό να μην ξοδεύουν πολύτιμη ενέργεια ψυχική και πνευματική για να διορθώνουν τις πολύ μειωμένες σε ποιότητα Υπηρεσίες που προσφέρουν τόσο το Διδακτικό Προσωπικό του Πανεπιστημίου όσο και το υπόλοιπο Διοικητικό Προσωπικό στην καθημερινή Φοιτητική Ζωή..
Και μόνο η παρουσία Πανεπιστημικών Φροντιστηρίων στην Θεσσαλονίκη δείχνει το κατάντημα του τρόπου λειτουργίας όλων ...Καθηγητών και Φοιτητών....
Καλώς ήρθατε και από εμένα κ. Βενιζέλο.
'Εχοντας σπουδάσει και δουλέψει σε εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελλάδας, της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής, μπορώ να πω πως η κύρια διαφορά με μας είναι η οργάνωση και η αξιοκρατία.
Καλούς επιστήμονες και δασκάλους έχουμε και στην Ελλάδα. Λείπει όμως το σωστό ακαδημαϊκό περιβάλλον.
Μερικά παραδείγματα μόνο:
- Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος της δουλειάς που γίνεται. Και δεν εννοώ μόνο την αξιολόγηση που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Κανείς δεν ελέγχει αν ένας καθηγητής προσφέρει στο πανεπιστήμιο ή όχι. Αν διδάσκει, αν κάνει έρευνα (οι περισσότεροι, και λυπάμαι που το λέω, ΔΕΝ κάνουν).
- Οι κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια κάνουνε μεγάλο κακό, κυρίως με τις καταλήψεις. Τα "αιτήματα" είναι τα ίδια γενικόλογα εδώ και δεκαετίες. Και δυστυχώς και το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει αυτές τις καταλήψεις όποτε πιστεύει ότι το συμφέρει. Για να μη μιλήσουμε για το βιασμό του θεσμού του ασύλου. Να με συγχωρήσετε, αλλά αυτά είναι τριτοκοσμικά φαινόμενα.
- Έλλειψη αξιοκρατίας. Είναι πολλές οι περιπτώσεις ανθρώπων που κάνουνε προπτυχιακά, διδακτορικό και γίνονται καθηγητές στο ίδιο πανεπιστήμιο. Χωρίς να έχουνε εμπειρία από πουθενά αλλού! Για να μη μιλήσω για κάποιους που κάνουνε διδακτορικά σε 2-3 χρόνια (και τυχαίνει να είναι συγγενείς/φίλοι καθηγητών). Αυτό στα μεγάλα αμερικάνικα πανεπιστήμια σχεδόν απαγορεύεται. Δεν προσλαμβάνουν δικό τους απόφοιτο αν δεν έχει εμπειρία κάπου αλλού (υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις). Ακόμα κι αν αυτοί οι άνθρωποι είναι καλοί επιστήμονες, δε μπορούν να φέρουν νέες ιδέες. Δεν έχουν δει ποτέ ένα σωστά οργανωμένο πανεπιστήμιο ούτε μοντέρνες μεθόδους διδασκαλίας.
- Η κρατική χρηματοδότηση για έρευνα (και αυτό είναι και θέμα ανάπτυξης της χώρας) θα γνωρίζετε πως είναι από τις χαμηλότερες στην Ε.Ε. με 0.6% του ΑΕΠ. Το 2004 οι μόνες χώρες στην Ευρώπη των 25 με χαμηλότερο ποσοστό ήταν η Κύπρος, η Λετονία και η Μάλτα. Ο μέσος όρος της Ε.Ε. είναι 1.9% (2004) με στόχο να ανέβει στο 3% το 2010. Είμαστε πολύ πίσω.
Θα χαρώ πολύ να απαντήσω σε ερωτήσεις σας ή να δώσω περισσότερα παραδείγματα για αλλαγές που χρειαζόμαστε το συντομότερο δυνατόν.
Ελπιδοφόρο το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ στρέφεται ανοιχτά στον κόσμο μέσω του internet. Ελπίζω να μην ανήκετε στην ομάδα των [κακών] πολιτικών που δεν απαντούν στα email τους [όπως έδειξε και μια πρόσφατη έρευνα].
Καλώς ήλθατε στο μαγικό κόσμο του blogging
Δυστυχώς η πλήρης αυτοδιοίκηση των Τριτοβάθμιων ιδρυμάτων αποδείχθηκε ένα πείραμα με αρνητικό αποτέλεσμα, με ευθύνη των πανεπιστημιακών καθηγητών που στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποδείχθηκαν ανίκανοι να διοικήσουν με ήθος και λογική.
Το δυσάρεστο είναι ότι οι ίδιοι που αποτυγχάνουν στην διοίκηση προσπαθούν συνεχώς να καθοδηγήσουν τις πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου παιδείας για το ποιες νομοθετικές αλλαγές θα γίνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ονοματίζουν διεφθαρμένες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του φοιτητικού κινήματος, την στιγμή που πηγή της διαφθοράς και της συναλλαγής είναι οι ίδοι οι καθηγητές.
Οι καθηγητές (ή για να ακριβολογώ κάποιοι καθηγητές) είναι αυτοί που ζητάνε και δέχονται από τις παρατάξεις τις "λίστες" για το ποιους φοιτητές θα περάσουν στα μαθήματα τους.
Ακόμα και αν αλλάξει το πλαίσιο εκλογής των οργάνων διοίκησης, η διαφθορά και η συναλλαγή θα συνεχιστεί αλλά με άλλα αντικείμενα. Αντί αντικείμενο της διαφθοράς να είναι οι εκλέκτορες φοιτητές θα είναι πλέον αποκελιστικά οι εκλέκτορες καθηγητές, με ότι αυτό συνεπάγεται (εξέλιξη, ερευνητικά προγράμματα κ.λ.π.).
Κατά τη γνώμη μου, καλύτερη λύση είναι να αποκτήσουν οι υπηρεσίες και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας δυνατότητα καλύτερου ελέγχου της διοίκησης των ιδρυμάτων.
Να υπάρξει βεβαίως και η απαιτούμενη πολιτική βούληση για εις βάθος έλεγχο.
Να ασχοληθεί το υπουργείο παιδείας σοβαρά για το θέμα!
Θυμάμαι τις καταγγελίες που γινόταν και γίνονται για το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Ούτε οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ούτε βεβαίως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, βρήκαν το θάρρος να διερευνίσουν σε βάθος τις τόσο σοβαρές καταγγελίες που έχουν διατυπώθεί για την κατάσταση σε αυτό το ίδρυμα.
Δυστυχώς παρόμοια γίνονται και στα άλλα τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Congratulations on being one of the first mainstream politicians in Greece to embrace this technology.
Δυστυχώς η πλήρης αυτοδιοίκηση των Τριτοβάθμιων ιδρυμάτων αποδείχθηκε ένα πείραμα με αρνητικό αποτέλεσμα, με ευθύνη των πανεπιστημιακών καθηγητών που στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποδείχθηκαν ανίκανοι να διοικήσουν με ήθος και λογική.
Κ, Μανουσάκη ,
επιτρέψτε μου να διαφωνήσω το πρόβλημα δεν ειναι η αυτοδιοικήση αλλα ο τροπος που αυτή διαχειρήστηκε απο ένα μέρος της ακαδημαικής κοινότητας αλλά και του κράτους
vfantoniadis
Πολύ απλά σας λέω ότι συμφωνώ μαζί σας και η ευθύνη ανήκει στην ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα. Γι΄αυτό επισημαίνω την ανάγκη νομοθετικής και διοικητικής χειραφέτησης των ΑΕΙ από το Υπουργείο Παιδείας. Έτσι θα αναλάβει το κάθε ΑΕΙ την ευθύνη του για τις αναγκαίες αλλαγες και το ποιοτικό του επίπεδο.
BN_B
Είναι όντως πολύ σημαντικοί οι μηχανισμοί αυτοί. Όμως συνολικά η πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση είναι πολύ πιο δύσκολη και πολύ πιο ταξική στις ΗΠΑ απ'οτι στην Ελλάδα. Παρότι και εδώ εντείνονται οι κοινωνικοί φραγμοί με κριτήριο το εισόδημα και το μορφωτικό επίπεδο των ενδιαφερομένων.
Καλησπέρα Ευάγγελε,
Θα πρέπει να έχει κάποιος πολύ γερά κότσια για να ανοίξει ένα μλπόκ και να μιλάει σαν ίσος προς ίσον και να ακούει σε δημόσιο διάλογο, αυτά που δεν έχει ευκαιρία να ακούει εντός των τειχών της «απαγορευμένης πόλης»
Καλώς όρισες στον κόσμο των μπλόκ!
Την ομιλία σου την άκουσα στον ΟΠΕΚ, ήταν μία καθαρή σκέψη που έλαμψε. Δεν έχω πρόθεση να σε λιβανίσω, γιατί άλλωστε που θα έλεγε και ο Δρακουμέλ.
Προσωπικά ανατριχιάζω στην σκέψη των ιδιωτικών πανεπιστημίων, για εκατοντάδες λόγους. Ας αραδιάσω του κυριότερους:
1. Μια κοινωνία που αποποιείται την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη της εκπαίδευσης των παιδιών της, όπως και στην άλλη άκρη της ζωής, την φροντίδα των γέρων της, είναι μια κοινωνία για τα μπάζα και οι εκπρόσωποί της ομοίως για τα μπάζα.
2. Σήμερα, όπως πολύ απλά λέει και ο Γκαλμπρέϊθ, στα «οικονομικά της αθώας απάτης» δεν υπάρχει καμία διαχωριστική γραμμή μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Ποιος λοιπόν «ιδιώτης» και με ποιο «ιδιωτικό» κεφάλαιο θα αποφασίσει να χρηματοδοτήσει δημόσια έρευνα και ανάπτυξη???
Τι είδους έρευνα θα είναι αυτή??
Ποιόν θα ωφελεί?
Προφανώς όχι τα λαϊκά στρώματα, αλλά ακόμα και αν αυτό δε θα μας ενοχλούσε πια, (ποιος σκοτίζεται σήμερα για τα λαϊκά στρώματα) σίγουρα δεν ωφελεί τον πλανήτη μας, που τον καταληστεύουμε και κακοποιούμε εγκληματικά , μέχρι να τον κάνουμε ακατοίκητο και πιο πριν κόλαση.
3. Η απελευθέρωση των Πανεπιστημίων από τον δημόσιο έλεγχο θα οδηγήσει σε πλήρη χειραγώγηση της γνώσης και σύνδεσή της με την βιομηχανία. Υπάρχει λόγος να προσθέσω, ότι κάτι τέτοια θα οδηγήσει στο θάνατο της γνώσης και της ελευθερίας της σκέψης??
4. Το αίτημα δημιουργίας ιδιωτικών ιδρυμάτων, δεν είναι αίτημα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά το επιβάλει στην Ε.Ε. το ΔΝΤ και η Ε.Ε. σε μας.
5. Η μετάβαση της πρωτοβουλίας αποφάσεων στην Ε.Ε. έχει βάλει μία βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας και έχει ήδη εκραγεί. Όπως λέει και κάποιος διανοούμενος της εποχής μας, σήμερα τα εθνικά κράτη δεν αποφασίζουν παρά μόνο για το γκαζόν των σχολείων και για τίποτα άλλο. Θέλω να πω δηλαδή, ότι δεν είναι ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η Ν.Δ. που θέλουνε ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ούτε βέβαια ο ελληνικός λαός θέλει ιδιωτικά ιδρύματα, αλλά πες – πες - πες, στο τέλος θα λέμε βάρα με πασά μου ν αγιάσω. Υπάρχει και μία σωρεία διανοούμενων, που έχουν βρει και λόγους για να μιλάνε υπέρ της κατάργησης του μονοπωλίου της εκπαίδευσης.
Εμένα όλοι αυτοί μόνο θλίψη μου προκαλούν.
6. Αν όλα αυτά είναι ψέματα και ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ υπάρχουν κάποιοι «ιδιώτες» που ονειρεύονται ΩΡΑΙΑ πανεπιστήμια, δεν κάνουν καταρχήν μία μικρή δωρεά να τα βάψουμε και να τα ανακαινίσουμε? Επειδή κάθε φορά που αντικρίζω τα ελληνικά ανώτατα ιδρύματα με πιάνει ταραχή!
Τι στο διαολο εγινε;
Πλακωσαν και οι πολιτικοι στα blogs;
Δεν σας φτανει κ.Βενιζελο η τηλεοραση,τα πληρωμενα εντυπα και το ραδιοφωνο για τη διαφημιση και αναπαραγωγη της δημιουργηκης σας μιζεριας,θελετε και αυτο το μεσον;
Ελεος...
Τελικα η καφριλα δεν εχει ορια...
To panepistimiako asilo einai gia na diasfalizei tin akadimaikh eleftheria ke oxi gia na prosferei kalipsh se anarxikous. Einai gia na petas idees pu spazun nootropies ke oxi gia na petas petres ke na ta kaneis ola ghs madiam :) Sas efxaristo!
Κύριε Βενιζέλο,
Καταρχήν συμφωνώ με την ουσία της άποψης σας αναφορικά με τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα και το τι πρέπει να γίνει προκειμένου τα προβλήματα αυτά να ξεπεραστούν. Σε σχέση όμως με τη συνταγματική ρύθμιση, η άποψη μου είναι θα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά το ενδεχόμενο αναθεώρησης.
Το Σύνταγμα ορίζει ότι η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους (άρθρο 16 §2), κάτι για το οποίο κανείς νομίζω δεν διαφωνεί. Στη συνέχεια κατοχυρώνει την αποκλειστικότητα της παροχής ανώτατης εκπαίδευσης από ιδρύματα που αποτελούν δημόσια νομικά πρόσωπα (§5).
Η ρύθμιση αυτή πράγματι δρα ενισχυτικά της §2, εξασφαλίζοντας την υποχρέωση του κράτους να παρέχει στους πολίτες το αγαθό της ανώτατης εκπαίδευσης. Περιέχει όμως και ένα στοιχείο αυθεντίας και απόλυτης αλήθειας. Ότι δηλαδή, το κράτος και μόνον αυτό μπορεί να διασφαλίσει την παροχή του αγαθού.
Έχω την εντύπωση, ότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο. Διεθνώς έχει αποδειχτεί ότι η συνύπαρξη κρατικών και μη κρατικών πανεπιστημίων, όταν φυσικά γίνεται με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, έχει μεγιστοποιήσει τα οφέλη της παιδείας στην κοινωνία. Αν το δούμε με οικονομικούς όρους, η ανώτατη εκπαίδευση περιέχει όντως θετικές εξωτερικότητες λόγω των οποίων η δράση της αγοράς θα αποτύχει. Τότε, το κράτος πράγματι έχει καθήκον να επέμβει προκειμένου να αναιρέσει την αποτυχία της αγοράς. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να αποκλείσει παντελώς τη δράση των δυνάμεων της αγοράς από την παροχή του αγαθού.
Περαιτέρω, η πρόσκλησή σας για την εκδήλωση ενδιαφέροντος για τη συνεισφορά κληροδοτημάτων είναι πράγματι ενδιαφέρουσα. Το γεγονός όμως ότι σήμερα πιθανόν κανένας να μην ανταποκριθεί σε μία τέτοια πρόσκληση, δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 16. Ακριβώς, γιατί τίποτε δεν αποκλείει να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον. Δεν μπορεί μία αντίληψη αυθεντίας του 1975 για ένα θέμα που αφορά την ανάπτυξη της κοινωνίας να δεσμεύει έκτοτε όλες τις επόμενες γενιές. Το Σύνταγμα θα πρέπει να ενισχύει τις δυνατότητες εξέλιξης της κοινωνίας στη βάση πάντα των θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος. Από την άποψη αυτή, η ρύθμιση της §5 είναι φοβική απέναντι στο δυναμισμό που θα μπορούσε να επιδείξει η κοινωνία σε ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως η παιδεία. Προσέξτε, αναφέρομαι στην κοινωνία κι όχι στην αγορά.
Τέλος, θα ήθελα να σημειώσω ότι κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στο χώρο της παιδείας οφείλει να στοχεύει πάνω από όλα στην αναβάθμιση της ποιότητας και της καθολικότητας του αγαθού. Η αναθεώρηση του άρθρου 16 θα πρέπει πρωτίστως να εντάσσεται σε έναν τέτοιο στόχο. Συνεπώς, το ζητούμενο της αναθεώρησης δεν είναι η ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Είναι η ουσιαστική προαγωγή της αλλά σε ένα πιο «ευέλικτο» πλαίσιο από αυτό που τίθεται σήμερα συνταγματικά.
Ευχαριστώ,
κύριε Υπουργέ!
με δεδομένο το ενδιαφέρον σας για τα πανεπιστημιακά πράγματα θα πρότεινα να λάβετε πρωτοβουλία στο πλαίσιο της μπλογκόσφαιρας και να γίνει μία ενιαία προσπάθεια με θέμα
Το Πανεπιστήμιο των Ονείρων μας. Φυσικά οι συνεισφορές θα δοθούν στο μπλογκ σας είτε ως σχόλια είτε ως μαιλ. Σε πολλά μπλογκ γράφονται ένα σωρό πράγματα για το θέμα και θα ήταν σκόπιμο να γίνει μία μαζική κίνηση το μέλλον της οποίας θα μπορούσατε να σκεφθείτε κατά τον τρόπο που σας συναρπάζει περισσότερο.
Αγαπητέ κ. Αθανάσιε Χατζή,
Το κράτος σε μία δημοκρατία, κάπως - εστω και καπως - το ελέγχεις. Τον "ιδώτη" εχεις καθόλου σκεφτεί με ποιό τρόπο θα τον ελέγξεις??
Τα βιβλία που διδάσκονται -οσο κακά και αν είναι - περνάνε από σαράντα κόσκινα. Των ιδωτών, ξέχασε το, ότι θα τα κριτικάρεις με τον οποιοδήποτε τρόπο. Πάρε παράδειγμα από τα σκουπίδια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Και εκεί ο πλουραλισμός ήταν το τότε ζητούμενο και δες πως έγινε.
Μόλις τώρα πήρα χαμπάρι το blog σας και έχω έναν παραπάνω λόγο να σας εκτιμώ. Είστε Πολιτικός με Ποιότητα. Κακά τα ψέματα, η επικοινωνία των περισσότερων πολιτικών με τον λαό περιορίζεται στους προεκλογικούς λόγους.
Καλημέρα σας και από εμένα.
Έρευνα στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, ποιά έρρευνα; όταν για την εξέλιξη σε ανώτερη βαθμίδα,κυρίως στις Ανθρωπιστικές Επιστήμες, αρκεί να έχεις καλές συντεχνιακές σχέσεις με τους ευρισκόμενους σε ανώτερη ακαδημαική βαθμίδα, να τους τραπεζώσεις(!), να τους συναντήσεις έναν έναν προσωπικά...δηλαδή με λίγα λόγια να χάσεις όποια αξιοπρέπεια σου έχει απομείνει για να εξελιχθείς ως επιστήμονας;Αυτό σημαίνει επιστήμονας; Έρευνα; Αξιοκρατεία;
Όσο δε για τις χρηματοδοτήσεις, από ποιούς; και με τι υποχρεώσεις;
Για την πληρωμένη πένα
Ευχαριστώ ελπίζω να είμαι συνεπής στους κανόνες του διαλόγου
Gia Odysseas
Απαντώ συνοπτικά:
1. Σίγουρα υπάρχει ανάγκη σοβαρότερων και αποτελεσματικότερων μηχανισμών ακαδημαϊκού και κοινωνικού ελέγχου και αξιολόγησης των πανεπιστημίων.
2. Ο κακώς νοούμενος κομματισμός βλάπτει αναμφίβολα τα πανεπιστήμια. Τα κόμματα και οι κομματικές νεολαίες πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες "απόσυρσης" των μηχανισμών τους. Η παρέμβαση τους πρέπει να είναι αμιγώς πολιτική.
3. Πράγματι χρειάζονται εγγυήσεις ακαδημαϊκής διαφάνειας και αξιοκρατείας και ανατροπή των κακών πρακτικών.
4. Συμφωνώ απολύτως ως προς τη σημασία της κρατικής χρηματοδότησης.
Περιμένω και άλλες παρατηρήσεις.
Διαπίστωση για το μέλλον το ελληνικού πανεπιστημίου: και τα επίθετα κλείνονται. Ας παύσει, επιτέλους, αυτό το "κύριε Βενιζέλο"! Mπορεί να φταίει η κ. Μπακογιάννη ή ο κ. Χατζηνικολάου που επικράτησε αυτή η κλητική προσφώνηση, αλλά 8υμίζει το άλλο αστείο: "κύρια πρόεδρος", που κατέκτησε τις αίθουσες των ελληνικών δικαστηριων.
Bloggacholic Anonymus
Για vALERIO pARIS
Ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις. Στα περισσότερα -όπως δείχνει η παράλληλη ανάγνωση των δικών μου κειμένων και των δικών σας παρατηρήσεων- συμφωνούμε. Το ζήτημα είναι από που πρέπει να ξεκινήσει κάποιος: κατά τη γνώμη μου από τη χειραφέτηση των ΑΕΙ/ΤΕΙ από το Υπουργείο και από την ριζική αλλαγή στην οργάνωση του λυκείου.
Κύριε Βενιζέλο,
έχετε πάρει το (όχι και τόσο κατάλληλο) επιχείρημα κάποιων που λένε "αλλάξτε το άρθρο 16 προς όφελος των κρατικών ΑΕΙ" και προσπαθείτε να μας πείσετε ότι δεν πρέπει να αλλάξει το άρθρο 16, γιατί αυτό δεν πρόκειται να οδηγήσει στη βελτίωση των κρατικών πανεπιστημίων.
Δυστυχώς όμως το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το ερώτημα είναι: Μπορούμε να δώσουμε το δικαίωμα στους Έλληνες πολίτες να επιλέξουν το ίδρυμα από όπου θα αποκτήσουν τις δεξιότητες που πιστεύουν ότι θα τους χρειαστούν στην επαγγελματική τους ζωή; Είναι αρκετά ώριμοι οι Έλληνες πολίτες για κάτι τέτοιο ή πιστεύετε ότι όλα θα πρέπει να περνάνε και να καθορίζονται από τον τόσο "αποτελεσματικό" (όπως γνωρίζετε) ελληνικό δημόσιο τομέα;
Κύριε Βενιζέλο, σας παρακαλώ βοηθήστε να κάνει και η χώρα μας αυτό το βήμα μπροστά (όπως έχουν ήδη κάνει προ πολλού και άλλες Ευρωπαικές χώρες) και στη συνέχεια μπορείτε να συζητάτε όσο θέλετε για το πως θα βελτιώσουμε τα κρατικά ΑΕΙ...
Ένας απόφοιτος Ελληνικού Πολυτεχνείου
Για Eleni63και το πανεπιστήμιο των ονείρων μας
Είναι μία πολύ ωραία ιδέα. Θα προσπαθήσω να την επεξεργαστώ και θα επανέλθω. Ευχαριστώ θερμά.
Για Αθανάσιο Χατζή
Μα ακριβώς γι΄αυτό το λόγο είπαμε να αναθεωρηθεί το άρθρο 16, αλλά όχι εν λευκώ. Απαιτούνται δικλείδες που να διασφαλίζουν την αναγκαία συναίνεση και τις αναγκαίες εγγυήσεις. Τέτοια δικλείδα είναι οι 180 ψήφοι στην αναθεωρητική Βουλή. Αλλιώς κινδυνεύουμε να ενθαρρύνουμε τον επιχειρησιακό τυχοδιωκτισμό στον ευαίσθητο χώρο των πανεπιστημίων και να οδηγήσουμε το συνολικό επίπεδο της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε επικίνδυνη υποβάθμιση. Και όλα αυτά στο όνομα του ρόλου του ιδιωτικού τομέα σε ένα χώρο που δεν προσφέρει επιχειρηματική, αλλά κοινωνική και αναπτυξιακή ανταπόδοση.
@ ange-ta
Δεν γνωρίζω αν έχετε πάει πανεπιστήμιο ή όχι αλλά όταν είσαι φοιτητής σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα σου δίνουν κωδικούς Athens για να μπορείς να διαλέξεις από τις βάσεις δεδομένων όπως το jstor και το emerald τα άρθρα που σε ενδιαφέρουν και πάντα η βιβλιογραφία είναι η καλύτερη που υπάρχει μιας και εγκρίνεται από το μητρικό πανεπιστήμιο.
Δεν έχω ακούσει σε κρατικό να δίνουν κωδικούς Athens και αντιθέτως, τουλάχιστον για το τομέα του μάνατζμεντ, τις σημειώσεις τις παίρνουν στα ΤΕΙ από τις πολιτικές νεολαίες ή τους συστήνονται βιβλία από ελληνικούς εκδοτικούς οίκους που είναι φτηνές μεταφράσεις των ξένων. Μάλιστα πολλά βιβλία δεν έχουν ούτε καν βιβλιογραφία μέσα. Οπότε ας μη συγκρίνουμε ανόμοια πράματα.
Θα έλεγα ότι υπάρχει ανεπαρκεια γενικά,σε όλους τους τομείς,μια ανεπάρκεια που καλά κρατεί εδώ και μισό αιώνα.
Αναξιοκρατεία,ρουσφετολογία,αδικία και ο καθένας την ζει στο πετσί του, αυτο κυριαρχει.
Συνδεδεμένο η όχι το πανεπιστήμειο με την αγορά εργασίας θα έπρεπε να είναι δικαίωμα καθενός.Εαν κάποιος θελήσει να σπουδάσει για το πως ζευγαρώνουν οι λιμπελουλες θα πρέπει να έχει αυτό το δικαίωμα.
Ειδάλλως σταματήστε αμέσως τώρα τα τροπάρια περί δημοκρατείας,συντάγματος και όλα τα συναφή.
Ο πανεπιστημιακός χώρος δεν διαφέρει σε τίποτα απο οποιονδήποτε άλλο χώρο του δημοσίου...
Τώρα αν οι πανεπιστημιακοί είναι όπως οι υπάληλοι των διαφόρων κρατικών υπηρεσιών..είναι για γέλια....
Κε Βενιζέλο, συμφωνώ μαζί σας ως προς τη διαδικασία για την αναθεώρηση του άρθρου 16.
Η ευρύτατη κοινοβουλευτική συναίνεση μπορεί να εξασφαλίσει τους απαραίτητους όρους και προϋποθέσεις έτσι ώστε η αναθεώρηση να ενθαρρύνει μόνο την υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία στην ανώτατη εκπαίδευση.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, θεωρώ ότι η σημερινή κατάσταση της ανώτατης εκπαίδευσης είναι απογοητευτική. Το λέω αυτό έχοντας την εμπειρία τόσο ελληνικού όσο και ξένου πανεπιστημίου. Δεν νομίζω ότι φταίνε πάντα οι άνθρωποι ή τα μέσα που τους αποδίδονται. Μάλλον υπάρχει έλλειψη κάποιων ουσιαστικών στοιχείων όπως η οργάνωση, ο προγραμματισμός, τα κίνητρα και οι ευκαιρίες.
Τα παραπάνω συντελούν στην καλλιέργεια ενός κλίματος μιζέριας «ωχαδελφισμού» και χαμηλών προσδοκιών όπως και σε τόσους άλλους τομείς δραστηριοτήτων της ελληνικής κοινωνίας. Όμως εδώ μιλάμε για την εκπαίδευση, η οποία θα πρέπει να είναι η αιχμή του δόρατος της αναπτυξιακής προσπάθειας της χώρας.
Έτσι, αν αναλογιστεί κανείς τις προκλήσεις του μέλλοντος καθώς και τις επιδόσεις της Ελλάδας σε όλους τους σχετικούς με την εκπαίδευση συγκριτικούς δείκτες σε Ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο, τότε η μεταρρύθμιση στην παιδεία θα πρέπει κυριολεκτικά να είναι επαναστατική και να γίνει το δυνατόν συντομότερα.
Δυστυχώς, ο κύριος Πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν βιάζεται και έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια διακυβέρνησης θα κάνει λέει διάλογο...
Για ange-ta :
Σε μία δημοκρατία ίσως το πιο δύσκολο είναι να ελέγξεις το κράτος, παρά τον ιδιώτη. Εννοώ την αυθαιρεσία της δράσης του και την μονοπωλιακή του παρέμβαση σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής. Αν δεν αρέσουν σε κάποιον τα προγράμματα της τηλεόρασης, αν βρίσκει ανεπαρκή τα βιβλία ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος, τότε απλά κλείνει την τηλεόραση ή γράφει το παιδί του κάπου αλλού.
Αν όμως μία υπηρεσία ή αγαθό προσφέρεται αποκλειστικά από το κράτος χωρίς την απαραίτητη ποιότητα, τότε ο πολίτης δεν έχει επιλογή «αποχώρησης». Το χειρότερο είναι ότι στην Ελλάδα σήμερα ο πολίτης δεν έχει και πολλές επιλογές «άρνησης», δηλαδή δυνατότητα πίεσης έτσι ώστε να αλλάξουν τα κακώς κείμενα.
Από την άλλη μεριά βέβαια το κράτος χρειάζεται να ασκεί τον ρυθμιστικό και παρεμβατικό του ρόλο. Νομίζω ότι το ζητούμενο σήμερα είναι να το κάνει με «έξυπνο» τρόπο. Έτσι και το θέμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης αφορά στον πυρήνα του το ρόλο του κράτους στην αυριανή κοινωνία.
Exete diavasei pote ptixiakh apo kratiko panepistimio?
Oi perisoteres einai antigrafh apo alles, apo journals, apo vivlia h den exoun kai ka8olou piges. Ayto legetai plariarism alla sta kratika panepistimia, an k paranomh praktikh, epikrotite apo tous tous idious tous ka8igites. aytous poios 8a tous elexei?
Κ. Βενιζέλο, δεν υπάρχει αμφιβολία πως εύστοχα τοποθετείστε απέναντι στα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου. Κάτι αναμενόμενο από τη στιγμή που είστε πανεπιστημιακός καθηγητής, αλλά και ως βουλευτής έχετε δείξει ανάλογο ενδιαφέρον. Ας πούμε πως υπάρχουν στη Βουλή ακόμη 15, 25, 30 βουλευτές με την πανεπιστημιακή ιδιότητα. Και αυτοί κατέχουν τα πανεπιστημιακά θέματα. Με τους υπόλοιπους 270 τι γίνεται; Πώς θα κληθεί το σώμα της Βουλής να επικυρώσει νόμους καθοριστικούς για τη λειτουργία των πανεπιστημίων, όταν αγνοεί βασικά ζητήματα; Και αυτή η άγνοια επιβεβαιώνεται από την εξοργιστική επιμονή σχεδόν όλων των εμπλεκομένων να ασχολούνται με τα ιδιωτικά ή μη κερδοσκοπικά ή δημοτικά ή συνδικαλιστικά πανεπιστήμια. Είναι τόσο λυπηρό να κυριαρχεί στη συζήτηση για την πανεπιστημιακή εκπαίδευση ο συγκεκριμένος προβληματισμός, που πραγματικά απορεί κανείς με την επιπολαιότητα όσων θα πάρουν τις τελικές αποφάσεις. Το blog σας είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που γίνεται διάλογος για τα πραγματικά προβλήματα: αυτοδιάθεση, χρηματοδότηση, αποσύνδεση από την αγορά εργασίας, αξιολόγηση. Δυστυχώς, στον αναιμικό έως ανύπαρκτο κοινωνικό δημόσιο διάλογο τα σημαντικά καπελώνονται από το επουσιώδες. Όσον αφορά τη ΝΔ, ας ισχυριστούμε πως ετοιμάζει ως κυβέρνηση το νόμο, άρα θα εκφραστεί μέσω αυτού. Το ΚΚΕ, ο ΣΥΝ αρθρώνουν λόγο, αλλά η φωνή τους αδύναμη (ας μην αναλύσουμε τους λόγους). Το ΠΑΣΟΚ γιατί εμμένει σ' αυτό το ζήτημα; Ποιος ο λόγος από τα πιο επίσημα χείλη, πιο επίσημα δε γίνεται, μονίμως να ακούμε το πόσο χρήσιμη θα είναι η απαγκίστρωση του ελληνικού πανεπιστημίου από τις δαγκάνες του κράτους; Μα δώσαμε στα πλαίσια του κράτους στο πανεπιστήμιο τη δυνατότητα να αναπτυχθεί; Ή το εξευτελίσαμε επί δεκαετίες και τώρα αντί, έστω την έσχατη ώρα, να δούμε το πρόβλημα ως έχει, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι μια τόσο ανούσια διάταξη, άχρηστη και παραπλανητική; Έχετε προσωπική ευθύνη κ. Βενιζέλο γιατί κανείς στην ελληνική κοινωνία δεν αντιλήφθηκε μια ολοκληρωμένη και υπεύθυνη πρόταση για το πανεπιστημιακό ζήτημα από έναν πολιτικό οργανισμό που κυβέρνησε επί 20 χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ΚΚΕ ή ΣΥΝ να σπαταλά τις επικοινωνιακές του μονάδες σε ανέξοδες ρητορείες εκ του ασφαλούς. Έχει κυβερνήσει επανειλημμένως, τα στελέχη του έχουν διαχειριστεί κάθε είδους υπόθεση, και ως τέτοιο κόμμα, δεν μπορεί να σιωπά και να ακούγεται μονότονα μια φωνή ομιλούσα για το 1/100 των προβλημάτων. Μετά τόσα χρόνια δημόσιας διοίκησης το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ικανό να καταθέσει και να γνωστοποιήσει σε όλους μια πλήρη πρόταση για το ελληνικό πανεπιστήμιο; Δεν είναι σε θέση να φέρει προ των ευθυνών της την ανοργάνωτη, ανεύθυνη και συνυπεύθυνη πανεπιστημιακή κοινότητα (για να σχολιάσει κανείς τη στάση των πανεπιστημιακών χρειάζεται ειδικό blog); Συγχαρητήρια για τη δημιουργία του blog σας, αλλά η ευθύνη και των 300 σ' αυτή την περίπτωση, των πανεπιστημιακών ζητημάτων, είναι μεγάλη και, δυστυχώς, προχωράτε με συνολική επιπολαιότητα και προχειρότητα.
Αγαπητέ κύριε Χατζή, εσείς που είστε υπέρ μίας ιδιωτικής παιδείας, μήπως έχετε ξεχάσει κάτι πολύ σοβαρό;
Η παιδεία πρέπει να είναι μία. Αν είναι κακή, ας είναι για όλους. Αν είναι καλή να είναι για όλους. Αν υπάρχει καλή παιδία και κακή παιδία, τότε η κοινωνία μπαίνει σε ένα δρόμο μεγαλύτερων και ακόμα πιο αδιαχώρητων διακρίσεων. Τα στεγανά γίνονται όλο και περισσότερο στεγανά. Η ελεύθερη σκέψη στενεύει, όχι ΜΟΝΟ από πρόθεση αλλά και από συνήθεια.
Τώρα κατά πόσον, είναι εύκολο να κλείσει κανείς τα σκουπίδια της τηλεόρασης, είναι εύκολο να το λές. Αλλά αν ήταν τόσο απλό, οι εκατοντάδες κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι, που μιλάνε για τον ρόλο των μέσων, αντί να κουράζονται να μιλάνε, θα έλεγαν στα γρήγορα «κλείστε την τηλεόραση» και εκεί θα τελείωνε ο ρόλος τους.
Το θέμα είναι απείρως πιο περίπλοκο, είναι απείρως πιο σοβαρό και ότι δρομολογείται σήμερα - στα σκοτεινά χρόνια που περνάμε - είναι απείρως πιο επικίνδυνο.
Ας φροντίσουμε να φτιάξουμε την δημόσια παιδεία μας, γιατί αν αυτή είναι μια καλή παιδεία, τότε θα έχουμε και ένα σωστό κράτος για να ασκήσει τον ρυθμιστικό και παρεμβατικό του ρόλο. Και σε μία τέτοια κοινωνία, ας υπάρχουν και ιδιωτικά σχολειά, σε όλες τις βαθμίδες. Στο σημερινό διεφθαρμένο κράτος – και δεν εννοώ μόνο το ελληνικό - για ποια παρέμβαση να μιλήσουμε. Μήπως ονειρευόμαστε. Όσο για το μονοπωλιακό κράτος, δηλαδή αυτοί οι ιδιώτες με τα δις που θα ανοίξουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, τι είναι; πλουραλιστές;;;;
Κύριε Μαντά, έχω πάει Πανεπιστήμιο, και μάλιστα σε ένα από αυτά που θεωρούνται από τα 5 καλλίτερα. Αλλά αν παρέμενα στις γνώσεις που πήρα από αυτό, θα έπλενα τα πιάτα μου, με επιστημονικό τρόπο. Θέλω να πω, ότι η γνώση υπάρχει παντού. Αρκεί να την αγαπάς και να τη ψάχνεις. Και ξέρεις η γνώση δεν είναι αχάριστη. Σε ανταμείβει. Σε κάνει να βλέπεις τους ανθρώπους με πιο πολύ αγάπη και χωρίς παρωπίδες. Αν λοιπόν τους φτωχούς και τους αγράμματους δεν τους υποστηρίξουμε εμείς οι γραμματιζούμενοι, ποιοι θα τους υποστηρίξουν; Οι πλούσιοι που κοιτάνε το στενό νιτερέσο τους;
Για Αθανάσιο Χατζή
Γι' αυτό χρειάζεται άμεση μεταρρύθμιση το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Αυτό έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού και πρέπει να γίνει αμέσως. Αρχίζουμε από τη χειραφέτηση των ΑΕΙ από το Υπουργείο Παιδείας και από την αλλαγή στάσης των κομμάτων μέσα στο πανεπιστήμιο
Για anonymous
Το θέμα είναι πως θα διασφαλιστέι η πρόσβαση σε όλους και ποιά είναι τα ελάχιστα προσόντα πρόσβασης και πως και πότε ελέγχονται. Πάντως κάπως ελέγχονται σε όλο τον κόσμο.
Θέλω να εκφράσω την κάθετη αντίθεση μου στη θέση του/της ange-ta:
«Η παιδεία πρέπει να είναι μία. Αν είναι κακή, ας είναι για όλους. Αν είναι καλή να είναι για όλους»
Αυτή η θέση είναι κλασσικός ισοπεδωτισμός, που είναι μια τραγική παρερμηνεία του σοσιαλισμού.
Να μην υπάρχει δηλαδή καμία διαφοροποίηση, να είναι όλα ίδια. Κάτι τέτοιο λένε και οι φοιτητές που αντιδρούν στην αξιολόγηση επειδή μπορεί να οδηγήσει σε διαφοροποίηση της αξίας των πτυχίων. Για αυτό, καλύτερα να μην υπάρχει αξιολόγηση !!
Το αποτέλεσμα αυτής της λανθασμένης και καταστροφικής νοοτροπίας είναι η υποβάθμιση των πάντων! Όταν δεν επιτρέπεις να ανθίσει το καλύτερο επειδή θα οδηγήσει σε ανισότητες, ασφαλώς όλα θα πάνε στον πάτο. Η σωστή τακτική είναι «άσε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν». Αν προκύψουν άδικες ανισότητες διόρθωσε τες με παρεμβάσεις εκ των υστέρων, π.χ. με υποτροφίες σε οικονομικά ασθενέστερους.
Αγαπητέ Θέμη, καλά Θα κάνεις να μην απομονώνεις τις φράσεις, κατά το δοκούν. Εξηγώ παρακάτω, γιατί η παιδεία πρέπει να είναι μία.
Διότι αν η ιδιωτική παιδεία θα είναι η καλή παιδεία , αποδέχεσαι, ότι οι πτωχές τάξεις που δεν θα έχουν να πληρώνουν δίδαχτρα θα πρέπει να λούζονται την κακή παιδεία! Αν τώρα η ιδιωτική παιδεία είναι η κακή παιδεία (το πιο πιθανό σενάριο) τότε δεν την χρειαζόμαστε. Η δική σου σοσιαλιστική αντίληψη, είναι βέβαια μη ισοπεδωτική, αλλά προφανώς με διάκριση υπέρ των ευνοουμένων τάξεων και εις βάρος των ασθενών. Όσο για τα λουλούδια, αυτά τα λουλούδια που έχω στο μυαλό μου δεν ανθίζουν ποτέ!
Νομίζω, ότι καλά θα κάνουμε να σηκώσουμε λίγο τα μανίκια και να δουλέψουμε για μια καλή δημόσια παιδεία. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα.
Για ρίξε μια ματιά γύρω σου. ΟΛΑ τα καλά σχολεία είναι δημόσια, ακριβώς γιατί τα λουλούδια που έχεις στο μυαλό σου δεν βρήκα έδαφος να «ανθίσουν»!
ange-ta, επειδή ζω στη Νέα Υόρκη, αν κοιτάξω γύρω μου θα δω καλά και κακά ιδιωτικά, καλά και κακά δημόσια, κερδοσκοπικά (commercial) κολλέγια, τα πάντα. Και όλα αυτά παίζουν το καθένα το ρόλο του. Και επειδή υπάρχει διαφάνεια και αξιολόγηση και έλεγχος από το κράτος, ο κόσμος ξέρει την αξία του καθενός και πράττει αναλόγως. Εδώ παρακάτω είναι το Columbia, ένα από τα 10 καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Υψηλά δίδακτρα, αλλά και πολύ αυστηρές απαιτήσεις εισόδου. Κάποιοι εξαιρετικοί άποροι φοιτητές θα μπουν με υποτροφία. Οι υπόλοιποι θα έρθουν στο δικό μου πανεπιστήμιο που είναι δημόσιο. Όλοι βολεύονται. Και οι δικοί μας καλοί φοιτητές γίνονται δεκτοί για μεταπτυχιακά στο Harvard και στις καλύτερες ιατρικές σχολές. Ο καλός δε χάνεται, αρκεί να προσπαθήσει. Θα ήταν καλύτερα δηλαδή το Columbia να μην υπήρχε? Αυτό θυμίζει το ανέκδοτο με την κατσίκα του γείτονα (βλ. Μανδραβέλη).
Ναι, οι καθηγητές του Columbia είναι ανώτεροι από μας εδώ, δεκάδες βραβεία Νόμπελ κτλ. Αλλά η εκπαίδευση που παρέχουμε εμείς δεν υπολείπεται ιδιαίτερα αυτής στο Columbia. Είναι περισσότερο ζήτημα αίγλης, ζήτημα «μάρκας». Σαν να λέμε, ο πλούσιος φοράει Dolce E Gabbana, ενώ ο φτωχός φοράει Levis. Μπλουτζήν το ένα, μπλουτζήν και το άλλο. Εκει θα κολλήσουμε; Είναι αυτό σπουδαία κοινωνική ανισότητα να μας ανησυχήσει; Κι αν σε ανησυχεί, μπορεί να εξαλειφθεί μέσω της κοινωνικής πολιτικής του κράτους. Π.χ., αντί το κράτος να επιδοτεί απ' ευθείας τα δημόσια πανεπιστήμια, ας δώσει τα χρήματα στον ίδιο το φοιτητή να πάει όπου θέλει, σε ιδιωτικό ή σε δημόσιο. Κάτι τέτοιο πρότεινε και ο Γιώργος Παπανδρέου προχτές. Ως ένα βαθμό, αυτό γίνεται και εδώ με τα Pearl Grants από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Μόνο που αυτά δεν είναι αρκετά για να καλύψουν τα δίδακτρα ενός Columbia. Θα μπορούσαν να είναι. Αυτό είναι πολιτικό θέμα, δε φταίει η διάρθρωση της εκπαίδευσης.
Η στάση πολλών αρνητών των ιδιωτικών πανεπιστημίων συνοψίζεται στη φράση «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε». Πως μπορείς να κρίνεις κάτι όταν δεν του έχεις δώσει την ευκαιρία να υπάρξει; Το δίλημμα που θέτεις είναι ψευτοδίλημμα. Μπορούμε να έχουμε και καλή ιδιωτική και καλή δημόσια παιδεία. Όπως μπορούμε να έχουμε και το αντίστροφο.
«Να σηκώσουμε λίγο τα μανίκια και να δουλέψουμε για καλή δημόσια παιδεία». Βεβαίως! Αυτό προσωπικά το έχω κάνει ήδη, ρίξε μια ματιά στο GreekUniversityReform.org. Όμως από ένα σημείο και πέρα, δεν είναι θέμα δουλειάς, είναι θέμα πολιτικό. Τα πανεπιστήμια μας έχουν το χάλι τους επειδή οι πολιτικοί μας δεν έχουν βρει την τόλμη να θίξουν τα συμφέροντα των πανεπιστημιακών και των φοιτητικών παρατάξεων και να κάνουν αυτό που πρέπει αγνοώντας το περίφημο «πολιτικό κόστος». Μπορεί βέβαια και να μη θέλουν στην πραγματικότητα να προωθήσουν μεγάλες αλλαγές και το πολιτικό κόστος να είναι απλώς μια πρόφαση .... Οψόμεθα.
Αγαπητέ Θέμη,
Τώρα που γράφεις χωρίς αφορισμούς, μπορώ να σε διαβάσω με περισσότερη προσοχή. Ο διάλογος ξεκινάει, όταν δεν βάζεις ταμπέλα στα γραφτά του άλλου, αλλά τον ακούς πρώτα και παίρνεις μία συνολική άποψη για αυτά που λέει.
1. Χαίρομαι που παραδέχεσαι, ότι υπάρχει καλή δημόσια παιδεία. Άρα η δυνατότητα υπάρχει και ΔΕΝ χρειαζόμαστε να στέλνουμε την δημόσια παιδεία καταρχήν στο αγύριστο, επειδή «λέγεται» έχει βασικά και ουσιαστικά ελαττώματα και δεν παίρνει γιατρειά.
2. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στο επώνυμο ή μη επώνυμο ρούχο, και λίγο με απασχολεί αυτό. Ο δικός μου προβληματισμός εντοπίζεται σ αυτούς που δεν έχουν κανένα ρούχο, αλλά όμως πρέπει να πάνε σχολείο και το σχολείο πρέπει να είναι και καλό, γιατί μόνο σε ένα τέτοιο χώρο μπορούν ΟΛΑ τα λουλούδια να ανθίσουν. (Αυτά τα λουλούδια εννοούσε ο Μάο, τα λουλούδια του αγρού, τα παραμελημένα, όχι αυτά που δέχονται όλες τις περιποιήσεις)
Αυτό το σχολείο θα έχει μία chance να είναι καλό, όταν το παιδί του γραμματισμένου και του πλούσιου είναι αναγκασμένα να συμβιώσουν. Επομένως, δημόσιο σχολειό σημαίνει κοινωνική συμβίωση, κοινωνική συνύπαρξη, κοινωνική ειρήνη και κοινωνική ανάμιξη και όχι απομόνωση και στεγανοποίηση. Αυτή τη διάσταση μπορείς να τη δείς; Εμένα εκεί εντοπίζεται ο προβληματισμός μας. Όχι άλλες κάστες, επειδή ιστορικά οι κάστες έχουν καταδικαστεί.
3. Ο Παπανδρέου θέλει να αντιγράψει σουηδικά πρότυπα, αλλά ξεχνάει ότι η Ελλάδα έχεί τεράστια απόσταση από τη Σουηδία. Σου θυμίζω τα λόγια μου. Και σε μία τέτοια κοινωνία, ΑΣ υπάρχουν και ιδιωτικά σχολειά, σε όλες τις βαθμίδες. Στο σημερινό διεφθαρμένο κράτος – και δεν εννοώ μόνο το ελληνικό - για ποια παρέμβαση να μιλήσουμε;;;
4. Η αμερικανική παιδεία, δεν σε προβληματίζει; Τα καλύτερα σχολεία του κόσμου και όμως η αμερικανική μέση εκπαίδευση πιάνει πάτο στην μελέτη PISA.
5. Χαίρομαι που κάνεις καλή δουλειά και χαίρομαι περισσότερο που ασκείς τα καθήκοντα σου σε δημόσιο σχολείο και όχι ιδιωτικό.
6. Μία τελευταία παρατήρηση: γράφεις: Η στάση πολλών αρνητών των ιδιωτικών πανεπιστημίων συνοψίζεται στη φράση «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε». Ιστορικά, αγαπητέ Θέμη, δεν μπαίνει ένα τέτοιο ερώτημα. Τα πρώτα Πανεπιστήμια, δεν γίνανε για τον λαό, και με αυτή την έννοια δεν ήταν δημόσια. Η μεγάλη έκρηξη της επιστήμης έγινε με την δημόσια παιδεία. Όταν όλα τα λουλούδια μπορούσαν να ανθίσουν. Άρα το θέμα ιστορικά είναι λυμένo και καταδικασμένο. Η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται δεν είναι ποτέ η ίδια, αλλά η δεύτερη είναι ο τραγέλαφος της πρώτης, που θα έλεγε και ο Κάρολος.
Gia Aristidis
α) Η Βουλή δεν νομοθετεί ως εμπειρογνώμων για θέματα παιδείας, υγείας κ.ο.κ. αλλά προσπαθώντας (μέσα στους θεσμικούς περιορισμούς του αντιπροσωπευτικού συστήματος)να συνθέσει μία ενιαία αντίληψη για το γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού και άρα της κοινωνίας.
β)Ως προς τη σημασία του δημοσίου πανεπιστημίου και την ανάγκη αναβάθμισης του, όπως αντιλαμβάνεστε, συμφωνούμε απολύτως.
Κυριε Βενιζέλο, για το θέμα της επέκτασης του αεροδιαδρόμου, δώθηκε νέα αναβολή απο το Σ.Ε. για τον Απρίλιο (τότε θα έχει αναλάβει ο νέος δήμαρχος Περαίας, που δεν αντιμάχεται την επέκταση). Να σημειώσω ότι στην πρώτη απόφαση αναφερόταν ότι μπορούν να γίνονται εργασίες διότι μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης, ήταν αδύνατο να προκύψει αποτέλεσμα μη αναστρέψιμο. Αλλά αντί για μερικούς μήνες πάμε για ενάμισι χρόνο και τα έργα συνεχίζονται.
Αυτές οι αποφάσεις σκοπιμότητας, είναι συμβατές με το κράτος δικαίου;
Η κλασσική παιδεία που έχουν πάρει οι δικαστές δεν τους επιτρέπει να σέβονται τις δικές τους αποφάσεις; Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι το αναστρέψιμο, απο πρόδρομα έργα λίγων μηνών γίνεται μη αναστρέψιμο μετά απο συνεχείς αναβολές εκδίκασης;
Oδηγούμαστε σε τετελεσμένα. Αυτό δεν τιμά τη δημοκρατία μας.
Οπωσδήποτε οι 300 της Βουλής δεν είναι -δεν μπορούν να είναι- ειδικοί σε κάθε θέμα που συζητείται, ούτε έχει κανείς την απαίτηση και οι 300 να είναι πανεπιστημιακοί καθηγητές. Ωστόσο, επειδή η κατάσταση στην παιδεία είναι τραγική, επειδή από καταβολής ελληνικού κράτους, εξαιρώντας ελάχιστες φωτεινές στιγμές (1917/20, 1963/4, 1976, 1982), οι κυβερνώντες απέτυχαν να οργανώσουν αποτελεσματικά τα εκπαιδευτικά πράγματα, επειδή έχουμε φτάσει σε ένα τέλμα σχεδόν οριστικό, τα προβλήματα της παιδείας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν από τη σημερινή Βουλή. Για να οδηγηθούμε σε μια ικανοποιητική λύση, δυστυχώς, δεν επαρκούν οι διαμορφωμένοι θεσμοί· το ζήτημα της παιδείας δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί μέσα από τις υπάρχουσες κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Δεν αρκεί μια προπαρασκευαστική επιτροπή ή μια επιτροπή του υπουργείου παιδείας που θα μελετήσει το θέμα και θα φέρει η Κυβέρνηση το σχετικό νόμο ή την ανάλογη αναθεώρηση προς ψήφιση στη Βουλή. Δεν επαρκούν οι γνώσεις των αντιπροσώπων για να αντιμετωπιστεί ένα χρόνιο και τόσο καίριο πρόβλημα. Χρειάζεται διαβούλευση και προπαρασκευή με συμμετοχή ειδικών: πανεπιστημιακών, καθηγητών μέσης, δασκάλων, νηπιαγωγών, κοινωνιολόγων, οικονομολόγων. Διάλογος όχι τυπικός, απλά για να μαζευτούν τρεις κάμερες και δυο μικρόφωνα, ώστε να πει καθένας τα συνήθη ευχολόγια. Με λίγα λόγια η ουσιαστική συζήτηση για το μέλλον του ελληνικού πανεπιστημίου και της παιδείας πρέπει να ξεφύγει από τα στεγανά της Βουλής. Είναι τόσο σύνθετο ζήτημα, που δεν αρκεί οι βουλευτές να διαμορφώσουν μια ενιαία αντίληψη για το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή η λύση στα εκπαιδευτικά προβλήματα θα δοθεί από 35 εισηγήσεις βουλευτών, τις οποίες θα παρακολουθούν οι 75 από τους 120 παρόντες, και από την ψηφοφορία με κριτήριο την κομματική πειθαρχία; Η κοινοβουλευτική διαδικασία, όπως αποδεικνύουν τα πράγματα στην Ελλάδα (για να μην παρεξηγηθώ), έχει αποδειχθεί ανεπαρκής όσον αφορά τέτοιας κρισιμότητας θέματα. Ευθύνη των αντιπροσώπων είναι να φέρουν το εκπαιδευτικό ζήτημα στην κοινωνία και εκεί να δοθούν οι λύσεις.
Gia Aristidis
Η κοινοβουλευτική διαδικασία ολοκληρώνει, αλλά δεν υποκαθιστά τον κοινωνικό διάλογο. Άρα εεπί της ουσίας συμφωνούμε
Για τον Σχολιαστή
Συμφωνώ ότι αυτές οι υποθέσεις πρέπει να δικάζονται κατά προτεραιότητα για να μην μένουν εκκρεμότητες και να μην γεννούνται υποψίες.
K.Βενιζέλο, διαβάζω από την αρχή το blog και πραγματικά θα ήθελα να θείξω τρία ζητήματα.
1)Χαίρομαι πραγματικά που βλέπω Έλληνες πολιτικούς και κυρίως το κόμμα του ΠΑΣΟΚ, να καταλαβαίνουν πως πέρα από την οποιαδήποτε (επιβεβλημένη κατά τη γνώμη) αλλαγή στο άρθρο 16, χρειάζεται και σημαντική αναβάθμιση των υπαρχόντων πανεπιστημίων. Αρκετά με το ψευτο-δίλλημα για το αν πρέπει να αλλάξει το άρθρο 16. Το θέμα δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει το σύνολο της Βουλής να σκύψει πάνω από μια σειρά ζητημάτων όπως αξιολόγηση καθηγητών, ΡΙΖΙΚΗ αναδιάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών (οι σπουδές μου στο εξωτερικό μου έδωσαν να καταλάβω πόσα χρόνια πίσω βρίσκεται η έρευνα στα ελληνικά πανεπιστήμια, πέρα από τις υποδομές), χρόνια φοίτησης και πολλά άλλα που φαντάζομαι τα γνωρίζετε και τα μελετάτε διεξοδικά. Πότε επιτέλους θα αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα κοιτώντας τους φοιτητές στα μάτια; Θα ρωτήσουμε ποτέ τη γνώμη του απλού φοιτητή κι όχι του κομματικοποιημένου, ο οποίος μέσα στο σκόπελο μιας νεολαίας και καθοδηγούμενος πολλές φορές από διαφόρων τύπου "γραμμές", ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΕΙ το σύνολο του φοιτικού κινήματος;
2)Ποια η γνώμη σας για τη δράση αμιγώς κομματικών νεολαίων- φοιτητικών οργανώσεων μέσα στα πανεπιστήμια μας; Πρόκειται για παγκοσμίως προτότυπο φαινόμενο! Στα πανεπιστήμια υπάρχουν πολλοί ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ οργανισμοί που μπορούν να δώσουν πολλά στους φοιτητές μας κι όμως πολεμούνται από τις νεολαίες μη τυχόν και χαθεί η όποια επιρροή στο "σύστημα". Ενδεικτικά αναφέρω την AIESEC, την IASTEE και την AEGEE. Προγράμματα που έχουν πολλά να προσφέρουν τόσο στην εκπαίδευση των φοιτητών όσο και στο να τους κάνουν πιο ανταγωνιστικούς στην αγορά εργασίας.
3)Τέλος θα ήθελα τη γνώμη σας για το απαράδεκτο κατ' εμέ φαινόμενο του να μη μπορούν τα Ελληνικά πανεπιστήμια να δώσουν στους φοιτητές συγγράμματα που δεν είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα. Ειδικά σε θετικές επιστήμες κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον αστείο. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε πως μια μετάφραση ποτέ δε μπορεί να είναι στο ίδιο επίπεδο και να μην αναφερθώ στα παιχνίδια των καθηγητών προκειμένου να προωθήσουν τα δικά τους συγγράμματα.
Συγνώμη αν κούρασα...
Γιώργος Ν.
Για Giwrgos
Σε πολύ μεγάλο βαθμό (πρέπει να δώσω κάποιες αποχρώσεις) συμφωνώ με τις δύο πρώτες παρατηρήσεις σας. Με την τρίτη συμφωνώ απολύτως.
Μάλλον θα έπρεπε να συζητάμε για το αν υπάρχει μέλλον ή όχι για το ελληνικό (αυτοαποκαλούμενο, πλέον) πανεπιστήμιο... Εγώ, ως απρόθυμος και απογοητευμένος πλέον λειτουργός του, το αποκαλώ, και αυτό κατ' ευφημισμό, δημόσια επιχείρηση παροχής εκπαίδευσης. Και της τελευταίας χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και προσανατολισμό.
Για να βρούμε το ξεκίνημα αυτής της ατέρμονης κατολίσθησης, δεν χρειάζεται να πάμε πιο πέρα από τον περίφημο νόμο πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, όταν κομματικοποιήθηκαν τα όργανα και δημοσιουπαλληλικοποιήθηκαν και μονιμοποιήθηκαν οι πάντες και τα πάντα, χωρίς αξιολόγηση και ανεξάρτητα αξίας και επιστημοσύνης. Εκτοτε, το πανεπιστήμιο, όπως κάθε δημόσια υπηρεσία και συντεχνία, μοιραία συσπειρώθηκε στο καβούκι του.
Κανένας νόμος δεν θα δώσει πλέον εναύσματα στους ΔΥ-καθηγητές του 'πανεπιστημίου' να τιμήσουν το ρόλο τους και να προσφέρουν Παιδεία στους νέους. Η μονιμότητα και το ΔΥ-ίκι, δυστυχώς, διαφθείρει και το πανεπιστημίο θα αναπαράγει εφεξής την ανεπάρκεια του.
Gia Rebel@work
Δεν αντιλαμβάνομαι τι είναι αυτό που προτείνετε. Η κριτική είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί. Τι προτείνει η πανεπιστημιακή κοινότητα και πως συμβάλλει το κάθε μέλος της στη διαμόρφωση της θέσης της;
Δημοσίευση σχολίου